Instructies: Selecteer de tekst die je wil laten voorlezen.
‘Al vanaf het begin -mijn eerste dag in de peutertuin-zag het zorgteam van Sint-Gerardus in dat ik veel potentieel had en maakten het hun missie om ervoor te zorgen dat ik mijn volledige potentieel kon benutten. Vanzelfsprekend was dit niet. Ik kon immers niet lopen en ook niet praten. Toch begrepen ze in Sint-Gerardus al snel dat ik de wil had om alle mogelijkheden te grijpen om het meeste uit mijn leven te halen.
Na een tijdje zoeken, werd het duidelijk dat ik mijn rechtervoet het beste onder controle had en eens we dat wisten, kreeg ik oefeningen om de functionaliteit van mijn rechtervoet verder uit te bereiden. Ik kreeg eerst oefeningen op de computer waar ik leerde de muis met een joystick te bewegen met mijn voet. Eens ik dat onder de knie had, werkte de dienst Aanpassingen en Hulpmiddelen iets heel speciaals voor mij uit. Ze pasten namelijk een oude elektrische rolstoel zo aan dat ik deze met mijn rechtervoet kon bedienen. Dit was een van de levensveranderende momenten in mijn leven: ik kon eindelijk mezelf zelfstandig verplaatsen ondanks mijn zware motorische beperking. Dit alles was mogelijk door de inspanningen van gepassioneerde personeelsleden.
Een ander probleem dat opgelost diende te worden om mijn volledige potentieel te benutten en om meer zelfstandigheid te verkrijgen, was de vraag hoe ik op een effectieve manier kon communiceren. Communicatie is – volgens mij toch – een van de meest waardevolle vaardigheden voor een persoon met een (zware) motorische beperking. In Sint-Gerardus was men ervan bewust dat ik heel veel dingen te zeggen had. Daarom werd ik ondersteund door een logopediste om te werken aan mijn communicatieve vaardigheden. De logopediste voerde gesprekken met mij en las samen met mij boeken, zodat ik een feeling kreeg voor een correcte zinsbouw en het Nederlands in het algemeen. Daarnaast bekeken we ook of ik baat zou hebben bij een spraakcomputer en al snel was het duidelijk dat dat zo was. Met mijn spraakcomputer kan ik nu communiceren met mensen, dit dankzij de enorme inspanningen van het zorgteam.
Het laatste aspect waarom mijn schoolgaand leven op Sint-Gerardus voor mij zo waardevol was, was omdat ik daar kon opgroeien met lotgenoten. Omdat ik van kleins af aan andere kinderen zag die ook een motorische beperking hadden, kon ik mijn beperking relativeren. Dit bleek enorm waardevol te zijn voor mijn gemoedstoestand en dit versterkte ook mijn positieve kijk op het leven.
Kortom: ik heb heel veel te danken aan Sint Gerardus.’
